Ζούμε τα τελευταία χρόνια μια κατάσταση εφιαλτική.
Οι δανειστές της χώρας μας φτωχοποιούν βίαια και λεηλατούν την περιουσία μας. Δημόσια και ιδιωτική.
Όλο αυτό το σκηνικό βέβαια είναι το αποτέλεσμα της υπογραφής του psi του χοντρομαλάκα που αποδέχθηκε να βάλει υποθήκη σε Αγγλικό δίκαιο δημόσια και ιδιωτική περιουσία. Και κυκλοφορεί ελεύθερος...
Στην ουσία όμως η περιουσία αυτή δεν μπήκε υποθήκη. Υποθήκη σημαίνει ότι αν δεν μπορείς να εξυπηρετήσεις το χρέος, σου κατάσχουν αυτό που υποθήκευσες. Όμως στην περίπτωση μας, ο χοντρομαλάκας αποδέχθηκε εξ αρχής ένα χρέος μη διαχειρίσιμο, πολύ μεγαλύτερο από τις δυνατότητες της οικονομίας μας. Και επειδή δεν θα μπορούσαμε να το εξυπηρετήσουμε, συμπεριέλαβε στις δόσεις αποπληρωμής και τα περιουσιακά μας στοιχεία, καθώς και τη μνημονιακή δέσμευση να μετατρέψει τους πολίτες σε χαμηλόμισθους σκλάβους χωρίς δικαιώματα. Και κυκλοφορεί ελεύθερος...
Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα τι κάνουμε; Περιμένουμε παθητικά να έρθει η ώρα μας ή αντιδρούμε; Ποιες είναι οι επιλογές που έχουμε;
Κατά τη γνώμη μου τρεις είναι οι λογικές επιλογές:
Παραμονή εντός Ευρωζώνης
Είναι δεδομένο ότι το χρέος που δημιουργήθηκε δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Επομένως έχουμε σηκώσει τα χέρια ψηλά, παραδώσαμε τα κλειδιά του κράτους στους δανειστές και αφήνουμε σε αυτούς τη διαχείριση της όλης κατάστασης.
Οι δανειστές αυτό που κάνουν είναι
1) να πληρώνουν τους τόκους για να αποφευχθεί η χρεωκοπία και το κεφάλαιο να διαιωνίζεται και να μας ελέγχουν στο διηνεκές.
2) να διαλύουν συστηματικά και μεθοδευμένα τον παραγωγικό ιστό της χώρας ώστε να αποκλειστεί το σενάριο μελλοντικής αμφισβήτησης του χρέους. Γιατί όταν δεν παράγεις εξαρτάσαι από τους δανειστές και άρα δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να αμφισβητήσεις την κυριαρχία τους.
3) να εκποιούν δημόσια και ιδιωτική περιουσία ώστε να πάρουν τα χρήματα που δάνεισαν, πίσω.
Η δημόσια περιουσία είναι ήδη ολόκληρη στο ΤΑΙΠΕΔ. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο η τιμή που θα πιάσει, όσο να αποκτήσουν δικές τους εταιρίες τις μετοχές. Γι αυτό και τα δίνουν όλα τσάμπα με συνοπτικές διαδικασίες και τριτοκοσμικές συμβάσεις. Η μελλοντική εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας θα τους εξασφαλίσει τα κέρδη που επιθυμούν. Κλασικό παράδειγμα τα περιφερειακά αεροδρόμια που πήραν οι Γερμανοί.
Η ιδιωτική περιουσία περνάει κι αυτή στα χέρια των δανειστών. Αυτόν τον σκοπό έχει η υπερφορολόγηση που μας επιβάλλουν και που λειτουργεί συμπληρωματικά στις απαιτήσεις των τραπεζών απέναντι στους δανειολήπτες. Δημόσιο και τράπεζες αναλαμβάνουν τη λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας, με θύματα τους φτωχούς και μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης.
4) να επιχειρούν διαρκώς, μέσω των μνημονίων, την εσωτερική υποτίμηση στη χώρα.
Επειδή
α) δεν μπορεί να υπάρξει αντίσταση από τους πολιτικούς
β) για να γίνει σεβαστό το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει οι ίδιοι να προσφύγουμε στον ΟΗΕ (πράγμα που δεν μας επιτρέπουν οι δανειστές),
η επίθεση των δανειστών στον λαό θα είναι ανελέητη. Όχι από κακία αλλά γιατί αυτοί έχουν τα δικά τους συμφέροντα να προστατέψουν που είναι εκ διαμέτρου αντίθετα από τα δικά μας. Όσο μικρότερα είναι τα έξοδα του κράτους μας, τόσο περισσότερα θα είναι τα έσοδα των δανειστών.
Είναι σαφές ότι δεν θα υπάρχει κράτος με την έννοια της προστασίας του πολίτη. Οι μισθοί και οι συντάξεις ολοένα θα μειώνονται με το πρόσχημα της τόνωσης της ανταγωνιστικότητας, χωρίς αυτό να έχει κάποιο όριο. Γιατί με βάση τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει, παράλληλα με τη συνεχή υποβάθμιση της οικονομίας, το πιο λογικό με καθαρά οικονομικά κριτήρια, είναι ότι μας πάνε σε ένα επίπεδο ζωής τριτοκοσμικής χώρας για να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στις απαιτήσεις τους.
Συμφωνημένη έξοδος από την ευρωζώνη
Είναι πιθανόν και έχει άλλωστε ήδη γίνει από τον Σόιμπλε, να μας προταθεί να εγκαταλείψουμε την Ευρωζώνη ώστε με εθνικό νόμισμα και ελεγχόμενη υποτίμηση του, να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, πράγμα που με το ευρώ είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να πετύχουμε.
Οι Ευρωπαίοι θα επιθυμούσαν μια τέτοια εξέλιξη. Θα ήθελαν να ξεφορτωθούν μια προβληματική οικονομία που "μολύνει" και τις άλλες χώρες. Και θα μας έδιναν και κάποια ανταλλάγματα γι αυτόν τον λόγο. Γράφτηκε ότι ο Σόιμπλε μας έδινε κάποιου είδους διαγραφή χρέους ίσως μια περίοδο χάριτος, μια εγγύηση για σταθεροποίηση του νομίσματος και μια οικονομική βοήθεια για αρχή.
Αν και φαίνεται ένα σχετικά καλό σενάριο, με τον τρόπο αυτό θα αποδεχόμασταν πάλι όλες τις απαιτήσεις των δανειστών. Ένα μη διαχειρίσιμο χρέος, συνέχιση των μνημονίων κλπ.
Και αν η ανάπτυξη της οικονομίας με εθνικό νόμισμα δεν πήγαινε τόσο καλά όσο το υπολογίζαμε, τι θα κάναμε σε αυτή την περίπτωση; Πάλι θα κατρακυλούσαμε στον δρόμο των ατέλειωτων μνημονίων και ελέγχου της χώρας από δανειστές.
Σε κάθε περίπτωση είναι ένα σενάριο που θα έπρεπε να εξετάσουμε λεπτομερώς για να σχηματίσουμε άποψη αν θα μας προσέφερε κάτι καλύτερο από αυτό που έχουμε τώρα, δηλαδή την απόλυτη καταστροφή.
Χρεωκοπία
Είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από τη θανάσιμη θηλιά που μας έχουν περάσει στον λαιμό και διαρκώς τη σφίγγουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι ο εναλλακτικός δρόμος θα είναι εύκολος. Εδώ που μας έφτασαν οι πολιτικοί μας δεν υπάρχει εύκολος δρόμος.
Η χρεωκοπία μας δίνει τα εξής πλεονεκτήματα.
1) το δικαίωμα να καταγγείλουμε το χρέος (για πολλούς λόγους). Αυτό προϋποθέτει ότι μια νέα κυβέρνηση θα οδηγήσει όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις των μνημονίων, σε ειδικό δικαστήριο. Αλλιώς δεν μπορεί να στηριχθεί η άποψη ότι μέρος του χρέους είναι παράνομο.
Και είναι σίγουρο ότι θα δικαιωθούμε με βάση τα στοιχεία που υπάρχουν. Ειδικά το χρέος που μας επιβλήθηκε με τις δανειακές συμβάσεις που συνόδευαν τα μνημόνια είναι εξόφθαλμα παράνομο και σαφώς μας επιβλήθηκε σε συνθήκες εκβιασμού. Αλλά και παλαιότερο χρέος που αφορούσε συμβάσεις παράνομες από διεφθαρμένους πολιτικούς μπορεί να διαγραφεί.
Απλά δεν μπορούμε να ξέρουμε το τελικό ποσό που θα προκύψει έπειτα από δικαστικές διαμάχες και διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.
2) τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε χρέος σε εθνικό νόμισμα. Αν το καταφέρουμε αυτό θα αποκτήσουμε μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των δανειστών, με την προϋπόθεση βέβαια πως δεν θα κλειδωθεί το νόμισμα με κάποιο άλλο ξένο και το χρέος δεν θα συνδεθεί με ισοτιμίες άλλων νομισμάτων. Σε διαφορετική περίπτωση, κάθε υποτίμηση της δραχμής θα αυξάνει το εξωτερικό χρέος και η τόνωση της ανταγωνιστικότητας (λόγω υποτίμησης του νομίσματος) του προϊόντος που παράγουμε δεν θα έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα στην οικονομία.
3) κερδισμένο χρόνο αφού κατά τη διαδικασία διαπραγμάτευσης του χρέους δεν θα πληρώνουμε τίποτα και αυτό θα βοηθήσει τον πρώτο καιρό στην ανάκαμψη της οικονομίας
4) την άμεση ανακούφιση των πληγέντων από τα μνημόνια, δηλαδή των φτωχών στρωμάτων, με την κυκλοφορία του νέου νομίσματος και την στοχευμένη πολιτική για αναδιανομή του πλούτου, κάτι που μέσα στην ΕΕ δεν επιτρέπεται. Ενέργειες δηλαδή όπως ο έλεγχος των τραπεζών και των κεφαλαιακών ροών. Διαγραφή των χρεών που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Επανάκτηση της οικονομίας και δημιουργία θέσεων εργασίας αφού οι πολυεθνικές θα προτιμήσουν να μας εγκαταλείψουν, όπως είναι φυσικό. Με αυτόν τον τρόπο ο πλούτος της χώρας θα παραμένει στα χέρια μας.
5) δεν θα έχουμε πλέον το πρόβλημα με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Οι πρόσφυγες σε καμία περίπτωση δεν θα έρχονταν στη χώρα μας αν ήξεραν πως δεν υπάρχει προοπτική να φύγουν βόρεια. Γι αυτό και δεν προτιμούν τη Βουλγαρία πχ. Και οι μετανάστες δεν προτιμούν χώρες εργασίας όπου θα πληρώνονται σε νόμισμα χωρίς διεθνές αντίκρυσμα. Όπως και παλιά όταν είχαμε δραχμή, είχαμε ελάχιστους μετανάστες.
Υπάρχουν όμως πολλά προβλήματα στα οποία πρέπει να δοθούν απαντήσεις.
Ο πρώτος καιρός θα είναι δύσκολος λόγω του ότι πολλά προϊόντα που καταναλώνουμε δεν τα παράγουμε. Θα απαιτηθεί δηλαδή αρκετό συνάλλαγμα και καλό είναι να μην υπολογίζουμε σε αυτό που διαθέτουν οι τράπεζες και βρεθούμε προ εκπλήξεως. Μια καλή ιδέα θα ήταν να έχουμε εκ των προτέρων εξασφαλίσει κάποιες συμμαχίες στο εξωτερικό με κράτη που μπορούν να μας βοηθήσουν. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα έχουμε και την στήριξη κάποιας υπερδύναμης λόγω της γεωπολιτικής σημασίας που έχει η χώρας μας.
Θα πρέπει επίσης να υπολογίσουμε και την αντίδραση που θα έχουν οι δανειστές μας οι οποίοι ως γνωστόν είναι κράτη και όχι ιδιώτες. Νά 'ναι καλά ο ψυχάκιας ΓΑΠ και ο χοντρομαλάκας του psi. Θα πρέπει να υπολογίζουμε και σε κάποιες απώλειες στον τουρισμό και στο εμπόριο και να αναζητήσουμε νέες αγορές.
Και θα πρέπει να υπολογίζουμε επίσης σε μια τουλάχιστον υποτίμηση αρχικά γύρω στο 30%. Είναι δεδομένο ότι τα προϊόντα που εισάγουμε, ειδικά τα βιομηχανικά υψηλής τεχνολογίας , αυτοκίνητα, ηλεκτρικές συσκευές κλπ θα ανατιμηθούν και δεν θα μπορούμε να τα αποκτήσουμε εύκολα ενώ τα βασικά είδη διατροφής και οι υπηρεσίες θα γίνουν προσιτά για όλο τον κόσμο.
Οι εγχώριες βιοτεχνίες θα αρχίσουν να ζωντανεύουν πάλι όπως και η αγροτική οικονομία. Οι αεριτζήδες όμως που καταναλώνουν κοινοτικά κονδύλια θα υποστούν πανωλεθρία.
Είναι προφανές ότι η επιλογή νομίσματος είναι και ταξική υπόθεση στη χώρα μας. Με το εθνικό νόμισμα ζημιώνουν οι πλούσιοι και τα ανώτερα στρώματα της μεσαίας τάξης, οι οποίοι θα δουν την περιουσία τους να υποτιμάται και την αγοραστική τους δύναμη να μειώνεται. Γιατί τον πλούσιο δεν τον ενδιαφέρει αν θα μειωθεί η τιμή της πατάτας και του μαϊντανού. Αυτό που τον προβληματίζει είναι το ότι η τιμή της BMW ή ενός ταξιδιού στο εξωτερικό, θα του στοιχίσουν πολύ πιο ακριβά. Έχει βέβαια κι ένα άγχος με τις καταθέσεις του στο εξωτερικό που με την υποθήκευση της ιδιωτικής περιουσίας που υπέγραψε ο χοντρομαλάκας, θα μπορούσαν να διεκδικηθούν από τους δανειστές. Κάτι ανάλογο συνέβη στην περίπτωση της Ισλανδίας.
Γι αυτό και βλέπουμε το παράδοξο οι πλούσιοι να ενδιαφέρονται για τους φτωχούς όταν τίθεται θέμα εξόδου από το ευρώ και να λένε ότι η επιστροφή στη δραχμή θα πλήξει τους πιο φτωχούς. Λες και στο ευρώ οι φτωχοί προστατεύονται. Η πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο φτωχός θα βρει δουλειά και θα μπορεί να ζήσει. Τα νοσοκομεία και τα σχολεία θα λειτουργούν για όλο τον κόσμο. Ο φτωχός δεν θα πληρώνει φόρους και η κατοικία του θα προστατεύεται. Τα δημόσια αγαθά θα είναι για όλους. Ο νέος θα μπορεί να κάνει οικογένεια. Αυτά τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι καθόλου αυτονόητα στη σημερινή Ευρώπη και εξαρτώνται από την οικονομική δυνατότητα του κάθε κράτους (που δεν του επιτρέπεται να φορολογήσει τον πλούτο)
Δεν είναι φυσικά μια εύκολη υπόθεση η χρεωκοπία ενός κράτους και θα πρέπει να γίνει η κατάλληλη προετοιμασία από την κυβέρνηση που θα την αποφασίσει. Όμως υπάρχουν κάποια δεδομένα που πρέπει να εξετάσουμε πολύ σοβαρά.
1) οι δανειστές είναι αποφασισμένοι να μας οδηγήσουν στον τάφο για να μην υποστούν μεγάλη ζημία
2) κάθε μέρα που περνάει η κατάσταση μας επιδεινώνεται και η διαπραγματευτική μας θέση εξασθενεί.
3) είναι πολύ καλύτερα να επιλέξουμε εμείς τον χρόνο χρεωκοπίας και να μην την αφήσουμε να έρθει σαν ατύχημα.
Γιατί το ατύχημα θα έρθει σίγουρα όταν η πλειοψηφία του λαού δεν θα έχει πλέον τίποτα να χάσει πέρα από τα δεσμά των τοκογλύφων.
